Tokom studija jedan profesor sa katedre za srpski jezik i književnost nam se obratio otprilike sledećim rečima: „Čitanje… To je nužno. Ali, molim vas, obratite pažnju na intervjue vođene sa velikim umetnicima. U tim, često neformalnim, razgovorima, krije se malo poznato naličje samog stvaralačkog čina, egzegeza teškog umetničkog rada koja nam u njihovim delima ostaje nedostatna. Slušajte intervjue!“
Intervju koji je 1982. godine sa Danilom Kišom vodio Boro Krivokapić, u kući/ateljeu slikara Radomira Reljića, sjajno je svedočanstvo o unutrašnjem svetu jednog nesumnjivog literarnog i intelektualnog barda. Skriven pod krošnjom svoje razbarušene kose, opojno zavodljiv u svojim impregniranim monolozima, Kiš nam govori o prokletstvu veličine (M. Krleža), o formalnim i stilskim prosedeima jednog književnog dela, o krhkom spoju stvarnosti i fantazije, uopšte, o zamršenim bogazama spisateljskog poziva. Na trenutke prostorno-vremenski izopšten, sa dugim pauzama u govoru dok traži pravu reč, opshrvan digresijama, Kiš nas nedvosmisleno upućuje na onu maksimu da umetnik stvara čak i kada se čini da ništa ne radi.
Majstor svog zanata (na svetskom nivou), duhovit i zaslepljujuće originalan, beskrupulozni borac za istinu, mangup u onom romantičarskom smislu, jedan i neponovljiv – Danilo Kiš!
Uživajte.
Tekstove iz rubrike GLUVA SOBA možete pratiti i na facebook stranici Uvećanje.
No Comments